تحلیل روایت دخترانگی در سه سریال تلویزیون ایران (پخش‌شده در سه دهه 1370، 1380 و 1390)

دوران نوجوانی در مقایسه با کلیت عمر آدمی دوران پرتعلیقی است و در این میان دوران بلوغ دختران از حساسیت‌های دامنه‌دارتری برخوردار است. از اواخر قرن نوزدهم، تألیفات فمنیستی و ضدفمنیستی، روانشناختی، انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و نظریه‌های فرهنگی، دختران و دخترانگی را دوره‌ای تأثیرگذار در تغییرات فرهنگی معرفی کرده‌اند. در این تحقیق هدف اصلی پی بردن به برساخت مفهوم دخترانگی در برنامه­های تلویزیون است. بدین منظور سه سریال دبیرستان خضراء (دهه 1370)، دوران سرکشی (دهه 1380)، آسمان همیشه ابری نیست (دهه 1390) از سه دهه مختلف انتخاب شدند تا دریابیم چه روایتی از دخترانگی در این سریال‌ها برساخته می‌شود و در طی سه دهه اخیر چه تغییری در روایت سریال‌ها از دخترانگی بوجود آمده است؟ اتخاذ رویکرد بازنمایی برساختی و استفاده از روش تحلیل روایت گریماس نشان داد که با همة تفاوت‌های سه سریال، گفتمان و شیوه روایی هر سه متمایل به گفتمان «دختران در خطر» است. هر سه سریال با «نفی فردیت دختران» در ساخت هویت خویش، بازنمایی آن‌ها در دوگانه «خانه ـ مدرسه» و پرداخت به مسائل آن‌ها در رویکردی «نسلی»، دختران را صرفا به گونه­ای نمایش داده­اند که در گفتمان «در خطر» بگنجند. بزرگترهایی مثل والدین و مسئولین امور تربیتی در گفتمان «مرام‌مدار» بازنمایی شده‌اند، همچون قهرمانانی که وظیفه ارشاد دختران را دارند. مفهوم دخترانگی بدون تغییر در سه سریال دهه‌های اخیر به­طور سنتی به­عنوان عرصه‌ای برای چالش، ابهام، تردید، ترس و نگرانی جامعة بزرگسال به تصویر کشیده شده‌ و به دختران همچون ابژه‌های منفعل نیازمند مراقبت، توجه و کمک بزرگسالان برای گذار به بزرگسالی امن و هنجارمند نگریسته شده است.